Ja, we wilden graag sneeuw en liefst veel sneeuw. Zo’n echte Zweedse winter die duurt van oktober tot en met april. Het leek ons ook een goed idee om het nieuwe vakantiehuisje gelijk in de winter open te stellen voor gasten. Want natuurlijk willen we de Nederlandse gasten die niks meer gewend zijn wat betreft winters, ook laten meegenieten van dit jaargetijde in ons geliefde land.
Bij ons vorige bezoek rond de jaarwisseling lag er al een flinke laag sneeuw. De temperaturen waren overdag rond de 0 graden en ’s nachts 6-8 graden onder de 0. We zijn nog een paar dagen wat noordelijker gereden en daar lag een stuk meer sneeuw en was het ook veel kouder. Toen we weg gingen maakten we ons ‘’zorgen’’ of er nog wel sneeuw zou liggen wanneer onze gasten komen die voor de vakantie in februari/maart hebben geboekt. Deze zorg was zeer onterecht naar later bleek.
Het begon met sneeuwen. We zagen op de weatherapp lage temperaturen, tussen de -10 en de -25graden en dagelijks viel er 5-10cm bij. Onze favoriete buren bij ons huis in Krusbo sturen iedere keer weer app-berichten met foto’s van lagen sneeuw. Ze vertellen dat ze hele weekenden bezig zijn met alleen maar sneeuwschuiven. We worden blij van dit soort berichten en verheugen ons op het komend vertrek weer terug naar ons 2e thuis.
Tegelijkertijd begint zich ook een lichte zorg te ontwikkelen over hoe we er met zulke omstandigheden voor gaan zorgen, dat onze gasten nog hun huisje zullen kunnen bereiken. We besluiten om in ieder geval een paar dagen eerder te gaan, zodat we zeker weten dat het huisje en de weg ernaartoe in orde zal zijn voordat zij gaan komen.
Als wij woensdagavond voorafgaand aan de voorjaarsvakantie aankomen is het direct duidelijk dat we het druk gaan krijgen. We ploeteren ons een weg door de dikke laag sneeuw en besluiten eerst alleen het hoognodige naar binnen te brengen en verder eens te genieten van waar we zijn beland; het echte winterwonderland dat we zo graag wilden. We kleden ons om naar wat neerkomt op dik, veel laagjes, stevig en vooral warm en we gaan op weg voor een avondwandeling in het maanlicht. Onze hond weet niet wat haar overkomt, ze springt als een soort jong hert onvermoeibaar door de verse heerlijke dikke laag sneeuw. Ze verandert al snel van een zwarte rottweiler in een wit sneeuwmonster.
Het is prachtig – de serene stilte en rust die we kennen van deze plek – komt nu met het witte maanlicht dat reflecteert op de witte onderlaag, nog meer binnen.
Vanaf de volgende dag gaan we aan de slag. Sneeuwschuiven bij het ene huis, sneeuwschuiven bij het andere huis, de weg naar het huisje in Knåpbodarna goed begaanbaar maken. De quad met sneeuwschuiver en de speciale grasmachine welke geen gras, maar sneeuw weghaalt, zijn hierbij onze grote vrienden. We proberen om met een speciale ‘snöraka för tak’ (sneeuwschraper voor het dak) wat van de immense laag sneeuw naar beneden te krijgen, maar dit is een onbegonnen zaak.
Vlak voordat onze gasten komen ontdekken we dat het probleem met de elektriciteit groter is dan we hadden gehoopt. Zo groot dat het ondanks allerlei herstelwerkzaamheden iedere keer weer misgaat. Nadat de zaterdagochtend een paar uur voordat de gasten komen, er zelfs rook uit de dvd-speler komt raken we toch lichtelijk gestrest.
Maar naar wat ook verder in deze week zal blijken zijn onze Zweedse buren goud waard. Eén van de buren blijkt een zeer goede elektricien te zijn en hij weet het probleem dat inderdaad niet eenvoudig was, op te lossen. Onze held legt de laatste draadjes weer op zijn plaats, we testen of het werkt en op dat moment rijden 2 volwassenen met 2 kinderen en een hond het pad op. De vakantie voor hen kan beginnen!
Wij zijn opgelucht en blij en ondanks dat het behoorlijk koud is kleden we ons nog dikker aan en besluiten samen een ritje op de quad te gaan maken. Lekker ff crossen door de sneeuw om te vieren dat het allemaal is gelukt. Na ongeveer 5 minuten heb ik het heldere idee om een leuk paadje in te gaan, dat is toch immers veel leuker als op de weg rijden. Je weet wel zo’n tof paadje waar ze ook met de snowscooters op scheuren, dat is toch geweldig! Ik zie Martijn twijfelen, maar waarschijnlijk door mijn glimoogjes van plezier gaat hij mee met het idee. En dit hadden we dus niet moeten doen. Al na een paar meter komen we compleet vast te zitten. Alles wat we proberen met de quad maakt niks uit, we komen alleen maar vaster te zitten met een complete ijsplaat aan de onderkant. Het werd een lange avond. Uiteindelijk na met 2,5uur graven en duwen is het gelukt om los te komen. De blijdschap hierover konden we bijna niet meer voelen van vermoeidheid.
Vastzitten met de quad was lastig, maar vastzitten met een Dodge is nog veel lastiger. De Dodge waarmee we vol trots al verschillende andere auto’s uit greppels hebben getrokken, lag nu zelf in een greppel bij ons huis en daar lag ‘ie vast. Pas nadat onze held van eerder, de elektricien die ook een trekker heeft, kwam helpen is het met heel veel moeite gelukt om deze zware jongen weer op het pad te krijgen. Wat had ik een medelijden met Martijn die vanaf de middag tot laat in de avond continu is bezig geweest met scheppen en doen.
Ondanks deze onverwachte uitdagingen en zo waren er nog een paar meer, hebben we een goede tijd gehad. Het klinkt natuurlijk cliché om te zeggen dat we er van geleerd hebben, maar zo is het wel. Wij zijn in Nederland geboren en kennen deze winterse omstandigheden niet. Dit betekent dus bijvoorbeeld dat je er rekening mee moet houden dat als het winter is er allerlei onverwachte dingen kunnen gebeuren en dat de meeste dingen over het algemeen veel meer tijd kosten.
En waar ik me half januari bezorgd maakte of er in de voorjaarsvakantie wel sneeuw zou liggen, begin ik me nu toch echt af te vragen of de sneeuw dit jaar ooit nog wel weggaat?